Potrzebujesz pomocy? Ktoś cię napadł, ktoś cię okradł, ktoś chce cię zabić? Wzywasz policje? Uzbrój się w cierpliwość. Musisz poczekać, bo mam do wypełnienia milion tabelek i formularzy. Bo jeżdżę po szpitalach z napranym patusem, który wyrąbał się na glebę przy śmietniku i w związku z tym od ręki, poza wszelką kolejnością będzie miał zrobione wszystkie specjalistyczne badania, na które ty i ja musimy czekać kilka miesięcy albo lat. Bo właśnie szarpię się z typem, który zabił siekierą żonę, a teraz próbuje rozwalić mi łeb. Bo przysypiam na rozprawie, na której jakiś bałwan w mundurze, który całą zawodową karierę spędził za biurkiem uczy mnie jak mam działać w terenie. Bo właśnie po raz trzeci w tym tygodniu uciszam hałaśliwych sąsiadów pewnej miłej staruszki, która ochoczo korzysta z każdego pretekstu, żeby nas wezwać bo inaczej nie miałaby do kogo ust otworzyć. Bo rozdzielam dwie hordy naćpanych kiboli z nożami i maczetami, którzy chcą sobie powypruwać flaki, a ja nie wiadomo dlaczego i po co muszę ich przed tym powstrzymać. Jak tylko to wszystko ogarnę wsiądę do dychawicznego radiowozu i popędzę ci na pomoc. Ja. Twój obrońca. Stróż porządku. Pies. Niniejsza książka to dalszy ciąg zapisków policjanta pt.: „Pies”. Do bólu szczere, robione na gorąco, z brutalną otwartością pokazują pracę funkcjonariusza oddziałów prewencji – ciężką, niebezpieczną, niewdzięczną. W tej robocie absurd bezpośrednio sąsiaduje z tragedią, współczucie i chęć niesienia pomocy z obojętnością, zaangażowanie i poświęcenie z zawodowym wypaleniem i cynizmem, a pogarda z wdzięcznością. /Nota wydawnicza/